‘Ik herinner me nog dat ik naast de vrachtwagen reed en merkte dat hij afsloeg terwijl ik rechtdoor fietste. Het was al te laat voordat ik iets kon doen. Ineens lag ik onder de wielen en werd ik meegesleurd over het asfalt’, vertelt Anne. Naast een gebroken bekken, inwendig letsel en een slagaderlijke bloeding in haar lies liep Anne ernstige brandwonden op door de wrijving met het wegdek. ‘Na zes weken werd ik wakker op de IC en kon ik niets meer’, vertelt ze. Een revalidatieproces van meer dan anderhalf jaar volgde.

Strakke huid

Vanwege het multitrauma moest Anne alles opnieuw leren. ‘De fysiotherapeut stond al snel naast mijn bed. Maar doordat ik veel open brandwonden had op mijn rug, billen en benen, kon ik nog niet veel oefenen’, blikt ze terug. ‘Mijn huid voelde ook heel strak. Rechtop zitten was al een hele uitdaging, en voelde bijna onmogelijk. Met de ergotherapeut oefende ik voorzichtig mijn handmotoriek door te kleien en te kleuren, meer was er nog niet echt mogelijk.’ 

Infectie

In die beginfase kwam Anne van de regen in de drup. ‘Ik kreeg een huidtransplantatie: er ging huid van mijn rug naar mijn benen, maar de wond op mijn rug ging infecteren. Zo was er steeds wel iets dat écht revalideren moeilijk maakte. Ik ging soms onder narcose zodat ze mijn benen even goed konden doorbewegen; uiteindelijk weer lopen was echt mijn doel. Of dat zou lukken, was lange tijd niet duidelijk. Maar ik greep alles aan om dat te bereiken’, vertelt ze.

Revalidatiecentrum

Anne bracht meer dan een jaar door in een revalidatiecentrum en op de brandwondenafdeling van het Rode Kruis Ziekenhuis. Ze herinnert zich nog de eerste keer dat ze op een soort kantelende statafel werd gebonden, om rechtop te staan. ‘Dat was een nare ervaring. Mijn benen werden strak gezwachteld, omdat er veel bloed tegelijk naartoe zou stromen. Ik vond het heel eng. Verder was ik druk bezig met oefenen van kleine dingen: rechtop zitten op de rand van mijn bed, mijn armspieren trainen en fijne motoriek verbeteren.’

Drukpak

Omdat het maanden duurde voordat haar brandwonden eindelijk dicht waren, moest Anne veel geduld opbrengen in haar revalidatieproces. ‘Ik was vaak verdrietig en boos omdat het me niet snel genoeg ging, maar ergens wist ik ook dat het goed zou komen. Al had ik geen echte definitie voor goed’, lacht ze. ‘Toen de wonden genazen, kreeg ik een drukpak om te voorkomen dat de littekens zouden jeuken of hypertrofisch (rood en dik) werden. Ik kon kleine stukjes proberen te lopen op de afdeling, met een rollator. Verder zat ik veel in een rolstoel. Het moment dat ik daarin helemaal rechtop kon zitten, was echt een mijlpaal in mijn revalidatie.’

Los lopen

Een volgend groot moment beleefde Anne een jaar na het ongeluk. ‘Mijn moeder kwam me halen in het revalidatiecentrum, want ik mocht in de weekenden naar huis. Ik zat in een rolstoel, maar kon mijn eerste stappen los zetten. Naar haar toe. Zo bijzonder voor ons allebei’, vertelt ze. Anne’s revalidatie kon vervolgens een tandje intensiever. Ze zwom om haar spieren te versterken, kweekte beenspierkracht in de fitnessruimte en ging met haar ergotherapeut darten om te leren op twee benen te staan. ‘Mijn rechterbeen zat helemaal vol brandwondlittekens, bij mijn linkerbeen was het vooral mijn onderbeen en voet. Ik moest weer op beide benen leren vertrouwen.’

Mentale revalidatie

Anderhalf jaar na het ongeluk werd Anne ontslagen uit het revalidatiecentrum en woonde ze weer volledig thuis. Wel had haar revalidatietraject een vervolg op de dagbehandeling en kreeg ze fysiotherapie thuis. ‘Ook op psychisch vlak had ik de nodige hulp. Dat je mentaal ook moet revalideren van brandwonden, vergeten mensen wel eens. Antidepressiva, gesprekken met een psycholoog en maatschappelijk werker hebben mij geholpen. Ik heb jarenlang, een beetje onbewust, mijn littekens verstopt onder mijn kleding. Tegenwoordig kan ik meer accepteren hoe ik eruit zie, en draag ik meestal wat ik wil. Ook dat is een proces en onderdeel van revalideren’, vindt Anne. ‘Niet te ver vooruit kijken is mijn redding geweest.’